Korkma, sönmez bu safaklarda yüzen al sancak;
Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak.
O benim milletimin yildizidir, parlayacak;
O benimdir, o benim milletimindir ancak.
Çatma, kurban olayim, çehreni ey nazli hilâl!
Kahraman Irkıma bir gül! Ne bu siddet, bu celâl?
Sana olmaz dökülen kanlarimiz sonra helâl...
Hakkidir, Hakk’a tapan, milletimin istiklâl!
Ben ezelden beridir hür yasadim, hür yasarim.
Hangi çilgin bana zincir vuracakmiş? sasarim!
Kükremiş sel gibiyim, bendimi çigner, asarim.
Yirtarim daglari, enginlere sigmam, tasarim.
Garbin afakini sarmissa çelik zirhli duvar,
Benim iman dolu gögsüm gibi serhaddim var.
Ulusun, korkma! Nasil böyle bir imani bogar,
“Medeniyet!” dedigin tek disi kalmis canavar?
Arkadas! Yurduma alçaklari ugratma, sakin.
Siper et gövdeni, dursun bu hayâsizca akin.
Dogacaktir sana va’dettigi günler Hakk’in...
Kim bilir, belki yarin, belki yarindan da yakin.
Bastigin yerleri “toprak!” diyerek geçme, tani:
Düsün altindaki binlerce kefensiz yatani.
Sen sehit oglusun, incitme, yaziktir, atani:
Verme, dünyalari alsan da, bu cennet vatani.
Kim bu cennet vatanin ugruna olmaz ki feda?
süheda fişkiracak topragi sıksan, süheda!
Cani, canani, bütün varimi alsin da Huda,
Etmesin tek vatanimdan beni dünyada cüda.
Ruhumun senden, Ilâhî, sudur ancak emeli:
Degmesin mabedimin gögsüne namahrem eli.
Bu ezanlar ki sahadetleri dinin temeli-
Ebedî yurdumun üstünde benim inlemeli.
O zaman vecd ile bin secde eder-varsa-tasim,
Her cerihamdan, ilâhî, bosanip kanli yasim,
Fiskirir ruh-ı mücerret gibi yerden nasim;
O zaman yükselerek arsa deger belki basim.
Dalgalan sen de safaklar gibi ey sanli hilâl!
Olsun artik dökülen kanlarimin hepsi helâl.
Ebediyen sana yok, irkima yok izmihlâl:
Hakkidir, hür yasamis, bayragimin hürriyet;
Hakkidir, Hakk’a tapan, milletimin istiklâl
